Asterix, de onsterfelijke Gallische held, gaat al wat jaren mee, maar is nog steeds relevant! De stripreeks, oorspronkelijk gecreëerd door de schrijver René Goscinny en de tekenaar Albert Uderzo, verscheen voor het eerste in 1961 in albumvorm in een bescheiden oplage van 6.000 exemplaren. Inmiddels zijn er wereldwijd al meer dan 393 miljoen exemplaren in meer dan 100 verschillende talen verkocht en verschijnt het nieuwe album in een oplage van 5 miljoen stuks, waarvan 185.000 in het Nederlands.
De prijs is overigens nog steeds erg schappelijk. Waar veel softcovers in Nederland als snel de 10 euro voorbij schieten lukt het de uitgeverij om de prijs laag te houden met 6,95 euro voor een softcover. De Franstalige hardcover kosten slechts 10,50 euro. Dit heeft natuurlijk ook te maken met de enorme oplage waarin dit boek geproduceerd wordt.
Na het overlijden van Goscinny in 1977, zette Uderzo de reeks zelf voort. In 2013 namen scenarist Jean-Yves Ferri en tekenaar Didier Conrad het van Uderzo over, die tot zijn dood in 2020 betrokken bleef bij de ontwikkeling van de reeks. De verhalen zijn niet altijd even sterk maar toch zeker altijd wel vermakelijk. Ik vind het ook leuk om te zien hoe de huidige makers het aandurven om in zo’n gevestigde reeks weer nieuwe thema’s aan te kaarten, zoals de kinderen in De dochter van de veldheer die zich druk maken om de aarde en het klimaat.
De tekeningen zijn fris en nog steeds erg herkenbaar. Je hoort het al, ik ben best tevreden met de nieuwe makers. Natuurlijk zullen de oude albums altijd nog een nostalgisch gevoel oproepen dat niet te evenaren is, maar deze nieuwe verhalen zijn absoluut een mooie aanvulling op de lopende reeks. Daarom kijk ik er elke 2 jaar weer enorm naar uit.
De Witte Iris zorgt voor chaos
Een aantal maanden geleden werd de titel van het 40e Asterix album “De Witte Iris” al aangekondigd. Het is altijd weer een leuk moment waarop ik me dan realiseer dat het nieuwe album er bijna is, maar meer dan dat kan je er ook eigenlijk niet over zeggen. Hetzelfde geldt voor de cover die in september al uitlekte.
Afgelopen woensdag was het eindelijk zover. Ik ben het nieuwe Asterix album in mijn lunchpauze gaan halen bij Dick Bos, een stripwinkel in Rotterdam.
Dit verhaal is het debuut voor de scenarist Fabcaro die vanaf nu een duo vormt met Conrad. Ze bedachten een nieuw personage, Viceversus, die met zijn leer van positief denken, onrust gaat stoken in het Gallische dorp. Het deed mij een beetje denken aan De Ziener.
Viceversus krijgt het voor elkaar om een aantal dorpelingen om zijn vinger te winden, zo ook Bellefleur, de vrouw van het stamhoofd Heroïx. En je raadt natuurlijk al wie er weer op reis mogen om de boel te gaan redden!
Ik vond het een leuk verhaal met veel vertrouwde elementen, zoals de ontregeling in het dorp, de vechtpartijen met Romeinen, de naïeve opmerkingen van Obelix, verwijzingen naar hedendaagse problemen en de vele woordgrappen in de benamingen. Wat van mij wat meer had gemogen is een stukje historie, over een volk of een streek. Dat ligt er ook niet in ieder Asterix verhaal even dik bovenop, maar in dit verhaal is het wel erg mager. Ook de verklaring van de titel, De Witte Iris, had van mij meer aandacht mogen krijgen. Het tekenwerk vind ik nog steeds erg sterk en maakt deze nieuwe Asterix in combinatie met de eerste genoemde vertrouwde elementen weer helemaal geslaagd!
Asterix is dus nog zeker niet uit de tijd. Het Asterix pretpark in Frankrijk staat nog steeds op mijn lijstje om eens te bezoeken. De afgelopen jaren zijn er verschillende games van deze stoere Galliërs verschenen en eerder dit jaar kondige Netflix nog een nieuwe Asterix animatieserie aan. Goed nieuws dus voor de liefhebber!
Bron afbeeldingen: asterix.com
